Mag.Box

O Δημήτριος Bικέλας γεννήθηκε στην Eρμούπολη της Σύρου στις 15 Φεβρουαρίου του 1835. Tην οικογένεια του πατέρα του - της οποίας η καταγωγή κράταγε από τη Bέροια και το αρχικό επώνυμο ήταν Mπικέλας, την έδεναν γερές, γόνιμες ρίζες με το εμπόριο. Oμοίως και τη φαμίλια της μητέρας του της Σμαράγδας, που ήταν αδελφή του συγγραφέα Λέοντος Mελά. Mεταξύ άλλων, μετέφεραν σιτάρι από τη Pωσία στις χώρες της Δύσης. Πρώτα, λοιπόν, η Eρμούπολη, που εκείνη την εποχή ήταν σπουδαίο κέντρο διαμετακομιστικού εμπορίου και κατόπιν η Kωνσταντινούπολη και η Oδησσός αποτέλεσαν τους χώρους των επαγγελματικών δραστηριοτήτων του πατέρα του και, μοιραία, τον καμβά των παιδικών χρόνων του νεαρού Bικέλα.(...) Και στη Λογοτεχνία έδοσε το παρόν: O Δημήτριος Bικέλας συγκαταλέγεται ανάμεσα στα ανήσυχα και πρωτοπόρα πνεύματα της νεοελληνικής πεζογραφίας. Eγραψε πρωτότυπα έργα αντλώντας τη θεματογραφία του από τη νεοελληνική πραγματικότητα και τους χαρακτήρες της εποχής του. Tα διηγήματά του έχουν απλότητα και

Μαγικό Κουτί :..Γ. Σεφέρης - Tετράδιο Γυμνασμάτων..: Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου ως που να βρούμε τα νερά του βουνού. Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή μια σαϊτα τιναγμένη ξαφνικά από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης. Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της "Ωραίας Ελένης του Μενελάου" χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της. Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες. Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά; Ο ένας έρχεται από Σαλαμίνα κ

Ιστιοφόρο στο Βόσπορο Mal du Départ Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων. Για το Μαδράς, τη Σιγκαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ, θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία, κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία. Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει, κι η μάνα μου, χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά "Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει... "  Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί, θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει. Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ σε κάποια θάλασσα, βαθειά στις μακρινές Ινδίες θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ και μια κηδε

Θεσσαλονίκη - Παραλία Ξενοδοχείο Mediterranean Παλιά Θεσσαλονίκη Θεσσαλονίκη Ήτανε εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά. Σ' έστειλε ο πρώτος τα νερά να πας για να γραδάρεις μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά. Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγαν οι Χιλιάνοι —Άγιε Νικόλα φύλαγε κι Άγια Θαλασσινή Τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει, παιδί του Modigliani που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί. Απάνω στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού Εχτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται σε τούτο το τρομαχτικό ταξίδι του χαμού. Κάτου από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη Πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου 'πες "σ' αγαπώ" Αύριο, σαν τότε, και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Dépôt. Νίκος Καββαδίας "Σταυρός του Νότου" → Πηγή

Μ. Καραγάτσης - Νυχτερινή Ιστορία Ως το μεσημέρι χιόνισε πυκνά. Κρύος καιρός, σταχτής, κλειστός από παντού. Κανείς δεν ξεμύτισε απ' το σπίτι του. Που να πας, και τι να κάνης; Όπου γυρνούσες το μάτι, έβλεπες μια λευκή κουρτίνα που έπεφτε, έπεφτε, χωρίς τελειωμό. Κατά τις τρεις, σταμάτησε το χιόνι. Φύσηξε αέρας θαλασσινός και συνεπήρε τα σύννεφα. Στην κορυφή του γαλάζιου ουρανού έλαμψε ο ήλιος. Τότε φάνηκαν το πάντα: Όλυμπος, Κίσσαβος, βαρκά της Νυχτερέμ, κάμπος της Λάρισας - ήσαν κατάλευκα. τόσο λευκά, που ο Θερμαϊκός φάνταζε πιο βαθύχρωμος κι ο ουρανός πιο χρυσός στην αντίθεση των τόνων. Οι πόρτες των σπιτιών άνοιξαν μία-μία και πρόβαλαν οι πρώτοι άνθρωποι στο δρόμο. Μα ήταν τόσο ψηλό το χιόνι, που μόνον άντρες τόλμησαν να περπατήσουν. Καλά τυλιγμένοι στα πανωφόρια τους, προχωρούσαν με προσοχή, ψάχνοντας πρώτα το λιθόστρωτο με το μπαστούνι. Πήγαιναν στο καφενείο του παζαριού να πιουν ένα φασκόμηλο να παίξουν πρεφίτσα, να ξεσκάσουν. Πρώτος έφτασε ο κυρ Γιάννης Σαρακατσάνος , π

Μαγικό Κουτί :..Γιώργος Σεφέρης - Τετράδιο Γυμνασμάτων..: Πράγματα που αλλάξαν τη μορφή μας βαθύτερα απ' τη σκέψη και περισσότερο δικά μας όπως το αίμα και περισσότερο βυθίσανε στην κάψα του μεσημεριού πίσω από τα κατάρτια. Μέσα στις αλυσίδες και στις προσταγές κανείς δε θυμάται. Οι άλλες μέρες οι άλλες νύχτες σώματα, πόνος και ηδονή η πίκρα της ανθρώπινης γύμνιας κομματιασμένη πιο χαμηλή κι από τις πιπεριές σε σκονισμένους δρόμους και τόσες γοητείες και τόσα σύμβολα στο τελευταίο κλωνάρι στον ίσκιο του μεγάλου καραβιού ίσκιος η μνήμη. συνέχεια

Μαγικό Κουτί :..Γ. Σεφέρης - Μέρες του '45-'51 - Ημερολόγιο - E'..: Όταν δεν μπορείς να γράψεις ολόκληρο το αίσθημα σου, όλα τούτα γίνονται γρήγορα βαρετά. Τι ολόκληρο μας έχει μείνει; Όλες αυτές τις μέρες, η ελεεινή μονοτονία της ωμότητας, του σαδιστικού πείσματος της καταστροφής. Χτές, έκανα ένα γύρο στη λαβωμένη πολιτεία: Αθηνάς, Πειραιώς, Γ΄Σεπτεμβρίου, Αγίου Κωνσταντίνου, Πλατεία Κάνιγγος. Χαλάσματα, χαλάσματα. Σπίτια τιναγμένα, σμπαραλιασμένα, μ' όλο αυτό το αλλόκοτο και φοβερό χιούμορ που παίρνουν τα έργα των ανθρώπων όταν ξεχαρβαλωθούν και αχρηστευθούν. ( περισσότερα )

Mαγικό Κουτί :..Γ. Σεφέρης - Κος Ρωθλάουφ..: Στον ορίζοντα στο πέλαγος ένα καράβι καπνίζει. Ο καπνός ανεβαίνει ίσια πάνω. Η μέρα κρατά την αναπνοή της. Τέτοια γαλήνη που κάθε κίνηση -ένα φύλλο, ένας ήχος, ένα πλεούμενο στο κανάλι- θαρρείς και δεν τελειώνει - μένει εκεί για πολλή ώρα εξαρτημένη απ' το φως. Το πρωί έκοψα ξύλα, έπειτα κολύμπησα - είναι τώρα 11.00. Γράφω στην κάμαρά μου, που τη γέμισα ίσκιους όταν χτυπούσα σα νυχτερίδα μπερδεμένος σ' επιθυμίες και σχέδια, τόσο δύσκολα σαν ένα πρόβλημα Ζέν. ( περισσότερα )

Γεράσιμος Μαρκοράς Το Τραγούδι της Αυγής Μη σε πλανούν τα ονείρατα η Αυγή σ' τα προβοδάει που με σκοπό βαστάει τα μάτια σου κλειστά. Τι τ' άστρο, που περήφανα στο μέτωπό της βάνει, όλη τη λάμψη χάνει σαν τα 'χης ανοιχτά (...) Στο κύμα η ροδοπρόσωπη βρέχει το θείο ποδάρι, θωρώντας με καμάρι την όψη της εκεί. αλλ' αν τα ωραία σου βλέφαρα τώρα η φωνή μου ανοίγει, αχνίζοντας θα φύγη μεμιάς η φθονερή. ποίημα 19ος Αιών (κατά Γ. Βαλέτα 1850) — πηγή πηγή α΄εικόνας  πηγή β΄εικόνας

Μαγικό Κουτί - Γιώργος Σεφέρης ¦ Το ύφος μιας μέρας Tο ύφος μιας μέρας που ζήσαμε πριν δέκα χρόνια σε ξένο τόπο ο αιθέρας μιας παμπάλαιης στιγμής που φτερούγισε κι εχάθη σαν άγγελος Κυρίου η φωνή μιας γυναίκας λησμονημένης με τόση φρόνηση και με τόσο κόπο ένα τέλος απαρηγόρητο, μαρμαρωμένο βασίλεμα κάποιου Σεπτεμβρίου Καινούργια σπίτια σκονισμένες κλινικές εξανθηματικά παράθυρα φερετροποιεία... Συλλογίστηκε κανένας τι υποφέρει ένας ευαίσθητος φαρμακοποιός που διανυχτερεύει; ( 1936 ) συνέχεια εδώ