Mag.Box

ΠΟΡΟΣ - 1946 - Βίλλα Γαλήνη - Οκτώβριος Δευτέρα, 28 Οκτώβρη Στον ορίζοντα στο πέλαγος ένα καράβι καπνίζει. Ο καπνός ανεβαίνει ίσια πάνω. Η μέρα κρατά την αναπνοή της. Τέτοια γαλήνη που κάθε κίνηση -ένα φύλλο, ένας ήχος, ένα πλεούμενο στο κανάλι- θαρρείς και δεν τελειώνει - μένει εκεί για πολλή ώρα εξαρτημένη απ' το φως. Το πρωί έκοψα ξύλα, έπειτα κολύμπησα - είναι τώρα 11.00. Γράφω στην κάμαρά μου, που τη γέμισα ίσκιους όταν χτυπούσα σα νυχτερίδα μπερδεμένος σ' επιθυμίες και σχέδια, τόσο δύσκολα σαν ένα πρόβλημα Ζέν. Είναι παράξενο (για μένα) να αισθάνομαι αυτό το φλασκί το γεμάτο "ιδιωτικά συναισθήματα" που λύθηκε τώρα και με κάνει τρελό (κυριολεξία) με αυτούς τους ακατάστατους ανέμους. Όλα αυτά τα είχα καλά κλεισμένα τα χρόνια του Πολέμου, τουλάχιστο έξι χρόνια. Τώρα ξεσπάνε με την ορμή μιας βίαιης άνοιξης σε κλίματα βορινά. Που θα συναντηθούν άραγε με τον άλλον άνθρωπο; Ας πω, για ευκολία, εκείνον που εκφράζεται. Χαρακτήρες των σπιτιών. Τα σπίτια έχουν κ

ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ Το κουταλάκι με τη βανίλια βυθιζόταν λοξά στο ποτήρι, φίλε μου το έμπειρο μάτι σου έψαχνε τριγύρω για λίγο σμάλτο και το φεγγάρι δεν φαινόταν να συμμετέχει πουθενά δεν φαινόταν καν. Η θεά, εκείνη με την κόκκινη εσθήτα από θύσανους έπαψε ν' ανακλαδίζεται στη βουνοκορφή με δασύτριχους διθύραμβους. Ο χορός των γλουτών σταμάτησε. καθώς κάτι ακατάληπτο ξεφώνησε Φίλε μου, ποιος λες να την πάτησε; Ο κόσμος αναποδογυρίζεται τόσο εύκολα στο σκοτάδι καθώς ξεντύνεσαι για τον άδη, ή έστω κάπου πιο κοντά. Ω βραδυνέ αιθεροβάμωνα, πως αλλιώς, που αλλού θ' άναβε στο στόμα σου αποτσίγαρα αδιάκοπα θορυβημένος ο έσπερος, τόσα ηλεκτρικά;

Λόγιοι της Κέρκυρας - Ιάκωβος Πολυλάς Ιάκωβος Πολυλάς (1825-1896 Διονύσιος Σολωμός (1798-1857) Ιακώβου Πολυλά - Νεκρολογία (Επικήδειος Λόγος) Κέρκυρα, Νοέμβριος 1857 Προχθές επαράδωσε το πνεύμα ο Κόμης Διονύσιος Σολωμός. Ποίον άνθρωπον έχασεν ο ελληνικός κόσμος, η ανθρωπότης όλη, αρκετά και μόνα το δείχνουν η ευαγγελική ζωή του και τα ποιητικά του έργα, ώστε κάθε εικόνισις των, εις την παρούσαν στιγμήν, είναι περιττή. Αλλά περιττό δεν είναι εις το βαρύ πένθος, οπού επλημμύρισε ταίς καρδιαίς των κατοίκων της Κερκύρας -όπου ο αείμνηστος με αγάπη επέρασε το άνθος της χαριτωμένης ζωής του, και είδε αχ! μόλις εις τα χαράματα ταίς γαληναίς ημέραις της γεροντικής ηλικίας, όπου με υπομονή και με πίστην ασάλευτην εις την αλήθεια, ωρίμαζε τους γλυκούς καρπούς του νοός του, ώσπου τέλος αφήνοντας μας εις τα δάκρυα αναπαύθηκε εις τα βάθη εκείνου του νοητού κόσμου, του οποίου προαισθανότουν τα μυστήρια και εις το οποίον καθώς ο ίδιος είπε εις ταίς ύστεραις ημέραις της σκληρ